Ég er að sitja yfir prófi.
Fátt finnst mér leiðinlegra.
Ég þori ekki alveg að sleppa augunum af krakkaskrímslunum en gvuð hvað ég nenni ekki að stara á þau.
Ég man frá menntaskólaárunum mínum að sumir (afslöppuðu) kennararnir mættu með dagblað og lásu í prófyfirsetu. Lenti síðan í því sama og reyndar mun ýktar í háskólanáminu í Barcelona. Það var ákveðið menningarsjokk. Nemendurnir að líta á glósurnar sínar, skiptandi á svindlmiðum, leyfandi hvorum öðrum að sjá svörin sín á meðan kennarinn las El País. Síðan máttu allir fara fram án eftirlits og þar voru til að mynda nemendur að reykja og spjalla saman um gang prófsins. Ég fór á klósettið og rakst síðan á kennarann fyrir framan kennslustofuna að fá sér smók. Hann spurði hvernig mér gengi og ég sagði eins og er að ég væri vanur annarskonar stemmningu á prófsstað. Ég fór inn í kennslustofuna en kennarinn hélt áfram að reykja. Nemendurnir voru að tapa sér svona eftirlitslausir í því sem ég var vanur að álíta svindl. Stelpa sem sat við hliðina á mér var að klára prófið sitt og bauð mér glósurnar sínar. Ég afþakkaði pennt.

Ég man hvað við Íslendingarnir vorum hneyksluð og viss um að allir sem hefðu einhverja gráðu á Spáni hefðu fengið hana út á svindl. Ó-uðum við tilhugsunina að þurfa einhverntíma að reiða okkur á sérfræðiþekkingu spænskra lækna. Sáum fyrir okkur skurðlækna með leiðbeiningar um aðgerðir skrifaðar á handarbakið.

Nú eru bara 5 nemendur eftir.

Ætla að líta á póstinn minn.